ოდესმე გიგრძვნიათ, რომ დრო გაჩერდა, თითქოს, სამყარომ მოძრაობა შეანელა, ცხოვრების რიტმი ისეთი მდორე და ბუნდოვანი გახდა, როგორც დაპაუზებული კინოკადრი?!..

ამას წინათ ვფიქრობდი ამაზე (ჩემი ცხოვრების ყველაზე ამაღელვებელ და სასიამოვნო წუთებს ვიხსენებდი) და აღმოვაჩინე, რომ რამდენიმე ასეთი "მარადიული წამი" მქონია!

საერთოდ მიყვარს დრამატული მომენტების გახსენება (ცუდისაც და კარგისაც!), იატაკზე ვჯდები ხოლმე, თავისუფლად და რაღაცნაირად მყარად რომ ვიგრძნო თავი... და ვფიქრობ...

ამ დროს ერთი ჭიქა რბილი სასმელი პირდაპირ მისწრებაა, სხეულს თბილი და მსუბუქი მოთენთილობით ავსებს... და შენც ამ სასიამოვნო მოთენთილობაში და მოგონებების წყებაში ნელ-ნელა იძირები.

ამ მომენტიდან, თითქოს, თავად ხდები დროის ბატონ-პატრონი - შეგიძლია ნებისმიერი წუთი შეაჩერო, შეანელო, თავიდან დაიწყო, ან ბოლოში გადავარდე... სულ ერთია, ეს ხომ საკუთარ წარმოსახვასა და ცნობიერებაში არსებული დროის რაღაც გარკვეული ნაგლეჯი, ცხოვრების ანარეკლია - შენი მოგონებებია და როგორც გინდა, ისე მოექცევი - გინდა საკუთარი ინტერპრეტაციით შეცვლი, სულ სხვა მნიშვნელობასა და დატვირთვას მიანიჭებ... გინდა გაალამაზებ, მეტ სიმძაფრეს და ვნებას შემატებ... მოკლედ, შენ ხარ შენივე მოგონებების შემოქმედიც და მესაკუთრეც...

მაგრამ ის წამი, რომელსაც ასეთი მაღალფარდოვანი სახელი დავარქვი, მსგავს ცვლილებებს არ ემორჩილება. ის სულ სხვაა! როგორც არ უნდა ეცადო, ვერ გადააკეთებ, ძვრას ვერ უზამ იმიტომ, რომ ის თავად ბატონობს შენს წარმოსახვასა და ცნობიერებაზე! ტვინის ყველაზე ღრმა ხვეულებიდან (თუ რა ვიცი, სად იმალება!) ისეთი სიმძაფრით მიეწოდება გრძნობათა ორგანოებს, თითქოს, შენს თვალწინ ამ წუთას ტკივილით იბადებოდეს...

ძალიან მინდა ნათლად დაგანახოთ განცდა, რაზეც ამდენს გულმოდგინედ გიყვებით - ეს არის სრულად გაუცნობიერებელი, ძნელად გამოსათქმელი დიდი ემოციური აფეთქება, რომლის ჟრუანტელის მაგვარი ეიფორია დიდხანს, ძალიან დიდხანს გრძელდება და ყოველი მისი გახსენებისას იგივე სიმძაფრით დაირბენს სხეულის ყველაზე სათუთ წერტილებს... ამიტომ, შესაძლოა, გახუნდეს გრძნობა, რომელიც ოდესღაც ამ წამს იბადებოდა, გაქრნენ ის ადამიანებიც, ვისთანაც ეს წამი გაკავშირებდა, მაგრამ თავად შეგრძნება - მთელი სხეულის მომცველი ცხელი ტალღა, რომელიც დროის და სივრცის განცდას გაკარგვინებს და სამყაროს უწონადობაში მოტივტივე გაშიშვლებულ ნერვად გაქცევს, ვ ე რ გახუნდება! ვ ე რ გაქრება! ის, ალბათ, სიცოცხლის ბოლომდე, ან იმის იქითაც გაგყვება...

და თუ მიხვდი რაზე ვლაპარაკობ... და თუ განგიცდია, გიგრძვნია და შეგინახავს... - შენც ჩემსავით გამოუსწორებელი რომანტიკოსობისთვის ხარ განწირული!!!

ავტორი: შორენა ბიწაძე