ახლობელი და ინტიმამდე პირადულია ეს სივრცე. ვირტუალური კლანები და გლობალური იდეები... დიპლომი უნდა გასცეს ადმინისტრაციამ „ფეისბუქ-მაგისტრების“. როგორ მოგეჩვიეთ და მიგიჩვიეთ, დაგიმარტოხელეთ და მიგისაკუთრეთ, „ვირტ-ფრენდებო“. უთქვენოდ უფერულია დილა და სულში, მიუხედავად პროტესტისა, მძლავრია სურვილი ისევ დაგიგულოთ „კლავიშებს“ მიღმა... ვსაზრდოობ თქვენით და თქვენითვე ვარ დაცლილი და მღვრიე შუაღამისას... ვგრძნობ როგორ მათბობს თქვენი თითების იდუმალი „დაკლიკება“ და როგორ მაიძულებს ყოველი „პოსტი“- შემოგიერთდეთ. სურვილი იმისა, რომ ვიგრძნოთ ერთმანეთი და განვიცადოთ მასობრივი ნეტარება, დიდია და მაცდური... იმდენად მიავადებთ გარემოს, რამდენადაც კურნავთ ჩემს უმართავ ცნობიერებას... არის საათი, როცა არ მსურს თქვენთან, მაგრამ ვგრძნობ, რომ მე უთქვენოდ არ შემიძლია. ვსუნთქავ თქვენს ჰაერს და ვეფერები ფიქრსაც კი, რომელთაც ასე უხვად მიზიარებთ და მჩუქნით. უნდა გამოგიტყდეთ ვნებებში და სიყვარულში... ყოველგვარ ვურტუალურ ასახვაში და გამოვლინებაში მე თქვენ „მინდიხართ“, მჭირდებით, მიყვარხართ...

გეამბორებით და ვგრძნობ როგორ ეხება თქვენი სხეული ჩემს სხეულს, თქვენი სუნთქვა უფერულდება ჩემს სუნთქვაში და იკარგება აღქმა დროის, მანძილის და სივრცის... ჩვენ ვიკარგებით ურთიერთში და გვაერთიანებს ერთადერთი სურვილი და განცდა - “ იქნებ ეს სიამოვნება არასოდეს დასრულდეს, ღმერთო!!!“

ნეტარება გვაკარგინებს ღონეს, გვერევა თვლემა, უამრავ უცნობ, მაგრამ ახლობელ სხეულს მოჭიდებულნი ვთვლემთ მეათასედ და განვიცდით ყველაზე სანატრელ და აღუწერელ „ეიფორიას“ დედამიწაზე...

ავტორი: გიორგი გიოვანი.