ლესელიძეს რომ ჩაუყვები ქვემოთ - ტურისტული კულინარიული ,,სამოთხისკენ" (ჩურჩხელები, ფერადი ტყლაპები, ღვინოები და რაც მთავარია ხინკლის არომატი - ეგრევე, რომ მიგახვედრებს ,,კუჭის კანონი" მარტო ,,ქართველებზე და ქართველებისთვის" ნარატივი არაა) - კუთხეში, ტროტუარზე მოფენილ ფირფიტებს მიადგები...  რას არ ნახავ აქ -  დიდი მრავალფეროვნებაა:  ფალიაშვილის ,,აბესალომ და ეთერის" რუსული ვერსიით დაწყებული - ბითლზების ჩანაწერებამდე დიაპაზონში ...  ბოლოს იქ რომ მოვხვდი - ელამ შემომანათა - მეც უმწეოდ გავუღიმე და შევჩერდი.  

სულ სხვა ემოცია ახლავს ფირზე ჩაწერილი მუსიკის მოსმენას... ის პატარ-პატარა ხარვეზებიც კი ნაწარმოების ორგანული ნაწილი ხდება. ნოსტალგიის და სითბოს უცნაური შეგრძნება გეუფლება ერთდროულად. განსაკუთრებით ეს ჯაზს ეხება...

რას არ გავიღებდი კარნეგი ჰოლში 1938 წლის 16 იანვარს ბენი გუდმანის დაორგანიზებულ კონცერტზე მოსახვედრად...  არა, კარნეგი ჰოლში, თუნდაც ტურისტის სტატუსით მოხვედრაც ოცნებაა - ისე როგორ იქნება, იმ კედლებს არ მოვეფერო - ჩაიკოვსკის დირიჟორობით ჩატარებული კონცერტით რომ გაიხსნა და დღემდე ახერხებს კონტინენტზე ,,პირველის" სტატუსის შენარჩუნებას...  თუმცა ამ კონკრეტულ შემთხვევაში, ჩემი ოცნება -   ,,Savoy Ballroom" -ში ჩატარებულ კონცერტს - უფრო ზუსტად კი - ,,გიგანტების ბრძოლას" ეხება... 

მაშინ კონკურენტები - შემდგომ მეგობრები - ელა და ბილი სცენაზე შეხვდნენ ერთმანეთს.

რა თქმა უნდა ეს არ იყო თანამედროვე გაგებით ,,battles" - და საერთოდაც, მაზანზარებს იმის გაფიქრებაზეც კი, რაც იმ ღამით - იმ სცენაზე ხდებოდა...  -  წარმოიდგინეთ, ბილი - ქაუნთ ბეისის ბიგ ბენდთან  და მეორე მხარეს - ელა -  ჩიკ უების ორკესტრთან ერთად. ეჭვი მაქვს, იმ დარბაზიდან ბევრი გავიდა სამუდამოდ შერყეული ფსიქიკით - დადებითი ემოციაც ხომ სტრესია...  

მეორე დღეს პრესა აჭრელდა ამ მოვლენით. ჟურნალი "Metronome" გამარჯვებულად ელას და ჩიკ ვების ბენდს აცხადებდა - ჟურნალი ,,DownBeat" - ბილის და ბეისის ტანდემს.  როგორც ამბობენ დარბაზში ხმის მიცემა წარმოებდა და 3 : 1 - თან პროპორციით უპირატესობა ფიცჯერალდს ჰქონდაო...   მე არ ვიცი ვინ როგორ და -   50:50 - ეკუთვნით ჩემი გული ამ ქალბატონებს...   უბრალოდ ხანდახან  - ,, gloomy sunday " - ს მოსმენისას ცოტათი მეტად ბილი მიყვარს...  

,,ჩემი" გოგოები -  საოცარი ბედისწერით...  - ბილი საერთოდაც ბორდელში გაიზარდა...  არც ელასთვის იყო ქუჩა და განგსტერების სამყარო უცხო, თუმცა - ბილისგან განსხვავებით მას მეძავად მუშაობის პერსპექტივა არასოდეს დამუქრებია. ძალიან რთული გზა გაიარა ორივემ  ჯაზის ,,გიგანტების" სტატუსამდე...  მათ გარდაცვალებაზე საუბარი არ მიყვარს... - ბილი სასიკვდილო სარეცელზე პატიმარი იყო. ნარკოტიკებს კი არა, ნებისმიერ ცოდვას ვაპატიებ იმ ხრინწებისთვის - მის ხმაში რომ მესმის...  ,,არასწორი" ცხოვრების კვალი ის ,,მარილია", ის ,,სანელებელი" - რაც ასე განსაკუთრებულს ხდის მის შესრულებას...  <3  რაც შეეხება ელას -ბილისთან შედარებით ,,დღეგრძელი" იყო ნამდვილად - თუმცა,  ბრმა და ორივე ფეხ ამპუტირებული შეხვდა სიკდილს... 

კახი კავსაძის მონოლოგი გახსოთ ალბათ ნანა ჯანელიძის ფილმიდან და აკაკი ვასაძის გენიალური სიტყვები - ,,ნეტავ იქ თეატრი არის?"

ზუსტად ვიცი რომ თეატრიც არის და კიდევ ბევრი სხვა რამეც...   და თუ მე სულ ცოტა მაინც დავიმსახურე -,, იქ" ამ კონცერტზე მოვხვდები...  

აპრილი გადავფურცლეთ...   ჯაზის დედოფლების თვე...  7 აპრილს ბილი და 25 აპრილს - ელა  დაიბადნენ...  კანონზომიერი მეჩვენება ეს ამბავი - სამყაროს ჯაზის გაზაფხული აჩუქეს - გაზაფხულივით გოგოებმა...

no music no life... 

ავტორი: ლიკა მახათაძე

2019-05-01